Gewoonlijk zoeken mensen liefde in een relatie, in een huwelijk of in seks. We kunnen hulpvaardigheid en mededogen als een vorm van liefde zien. Je kunt met liefde je werk doen, en je kinderen opvoeden.

Liefde is…. eerlijk zullen we alles delen.

Liefde is…. elkaar steunen en troosten.

Liefde is…. vul het zelf maar in.

Hoe we liefde kunnen omschrijven is in feite oneindig, en er bestaan vele manieren om liefde te uiten. Hoe dan ook, bij al deze voorbeelden gaan mensen buiten zichzelf op zoek. Hetzij omdat ze zonder partner geen liefde kunnen voelen, hetzij omdat ze iets of iemand nodig hebben om expressie aan hun liefde te kunnen geven. Liefde noemen we ook wel: houden van…jawel van iets of iemand. Liefde wordt dus op iets of iemand geprojecteerd. Er moet iemand zijn die jou liefde geeft en aan wie jij liefde kan geven. En dit maakt ons afhankelijk. Immers als die iets of iemand er niet is, wat dan? Dan voelen we ons eenzaam, ongelukkig en niet compleet.

Bovenstaande opvattingen over liefde scheppen bovendien verwachtingen. Als ik de ander liefde geef – alles voor de ander over heb – verwacht ik op zijn minst iets aardigs terug. Als ik mijn kind liefde geef, verwacht ik dat het naar mij luistert en ik dankbaarheid terug krijg. Zo niet dan raak ik teleurgesteld, word ik chagrijnig en boos. Zo komt liefde tegenover haat te staan of tegenover verdriet, wat natuurlijk aangeeft dat deze vormen van liefde zich afspelen op het niveau van dualiteit.

Wat ik aan liefde schenk, wil ik graag terug. Anders ontstaat er een probleem. Als ik altijd maar liefde geef – mijzelf opoffer – zonder er iets voor terug te krijgen, dan raak ik namelijk uitgeput en verlies ik mijn energie. Maar liefde is geen ruilhandel. Geven en ontvangen van liefde mogen uit evenwicht zijn; op zich is het een tweede signaal dat dit soort gedachtes over liefde voortkomen uit een dualistisch brein. Er is een “ik” die liefde in tweeën splitst, en die meent dat je haar kunt opdelen in een liefde geven en ontvangen. Vervolgens raakt dit zelfde ik teleurgesteld als het te weinig ontvangt en het niet loopt zoals men het zich had voorgesteld.

Maar wat is nu liefde? Wat gebeurt er als liefde niet wordt uitgedeeld of ontvangen; als het niet wordt geprojecteerd op iets of iemand in de buitenwereld? Dan is er geen dualiteit rond liefde en kan zij niet veranderen in verdriet of haat. Dan is er slechts Nu. Liefde als Eenheid. Dit is onvoorwaardelijke Liefde. Kortom: onvoorwaardelijke Liefde is onvoorwaardelijk en onveranderlijk Zijn.

Liefde-Zijn is daarmee bestendig aanwezig. Het is wat je Zelf Bent als geestelijk Wezen. En het maakt niet uit, waar je je bevindt en waar je mee bezig bent. Jij Zelf als Liefde-Eenheid bent er altijd; is onvoorwaardelijk aanwezig.

Als je zoekt naar liefde, ben je dus eigenlijk op zoek naar jezelf; naar het hoger Zelf wel te verstaan. Bij het zoeken gaat het om jou, om datgene wat je in essentie Bent, maar niet om het “ik”.

Kijk eens goed in jezelf. Als je iets mist, dan moet je op zijn minst een klein beetje weten wat je mist. Dat kan niet anders, want wat je niet kent kun je niet missen. Als je liefde mist dan moet die liefde al in jou aanwezig zijn. Zij is alleen naar de achtergrond verschoven. Doordat de aandacht altijd op de buitenwereld was gericht, ben je minder bewust van hetgeen er innerlijk afspeelt en je die Liefde Zelf Bent. Wat er dan van onvoorwaardelijk Liefde-Zijn overblijft, is slechts een vage herinnering of vaag verlangen, en misschien geeft het een gevoel van heimwee in jezelf.

De onvoorwaardelijke Liefde die jij Bent is een onvoorwaardelijk Zijn. Onvoorwaardelijk in de zin van dat het niet kan omslaan in haar tegenstelling, en dit geeft innerlijke rust. Je mag het ook vrede noemen of evenwicht. Onvoorwaardelijke Liefde is gelijk aan volledige acceptatie. Die Liefde vertelt dat het goed is, zoals het Is. Dat jij goed bent zoals je Bent. Er hoeft niets; er moet niets. Er is niet iets speciaals nodig waar je zo hoog nodig naar op zoek moet. Je kunt simplweg Zijn die je Bent.

Nieuwetijdskind.com Lia