Liefdesrelaties en het ego

Het verschil tussen het ego en het hart wordt glashelder duidelijk in de tijden dat ’t tussen 2 geliefdes even iets minder stroomt…

“Jij doet mij mij pijn … dus wijs ik jou af … jij bent dader … ik ben slachtoffer … ik ben nu heel erg boos …. Ik … ik … ik …afscheiding … strijd … hardheid … afstand … ” aldus het ego dat op angst en andere innerlijke tekorten is gefundeerd.

“Oeh, dit is niet zo fijn voor mij … lieverd, jij bent helemaal goed zoals jij bent, maar kan dit niet anders? … laten we er over praten … wij … het geheel … samen … verbinding … nabijheid … zachtheid … “ aldus het hart bij hetzelfde voorval, het hart dat op liefde, overvloed, heelheid en verbinding is gebaseerd.

Je leert jouw geliefde dan wel ex-geliefde pas echt goed kennen als de tijden en omstandigheden even minder fijn zijn.

Blijft het hart open als er stress ontstaat, of sluit het hart zich?

Ontstaat er strijd en afstand en oordeel, of blijf je samen, ondanks de stress, op een respectvolle en constructieve manier in verbinding?

In veel liefdesrelaties trekken ego en hart gezamenlijk op en overlappen zij elkaar ook gedeeltelijk.

Het ego van de ene geliefde wil (onder de noemer van liefde) bevredigd worden in allerlei behoeftes, en het hart van de andere geliefde wil graag liefde geven, maar vervult ondertussen ook allerlei pleasende behoeftes van het eigen ego.

Iedere liefdesrelatie is een vergaarbak van talloze zaken uit de verschillende lagen van ons bewustzijn: … angst … liefde … ego … hart … nodig hebben … willen … pleasen … geven …. ontvangen … overvloed … tekort … erkenning … afwijzing … manipulatie … kwetsbaarheid … domineren … vrij laten … onvrijheid … verwachtingen …. verlangens … claimen … projecteren … aantrekken … afstoten … eerlijkheid … list en bedrog …

Als een liefdesrelatie in tijden van stress beheerst wordt door de krachten van het ego, kan je je zelfs afvragen in welke mate er überhaupt liefde in het spel is …

Elkaar in goede tijden liefde geven, is niet alleen makkelijk, maar het kan tevens een bedriegelijke liefde zijn, omdat het ego door de ontvangen liefde tegelijkertijd enorm gestreeld, gezien, bevestigd, erkend en geliefd wordt…

De mate waarin echte liefde werkzaam is, ervaar je pas in de slechte tijden … als de 2 ego’s juist niet gestreeld, gezien, bevestigd en geliefd worden … dan pas wordt het duidelijk of beide geliefdes in staat zijn tot waarachtige liefde? … of hun harten in tijden van pijn desalniettemin toch geopend blijven? … en of zij liefde kunnen blijven geven zelfs als zij een tijd lang niet zoveel liefde ontvangen? …

Liefde is pas echt liefde … als zij door dik en dun stand houdt … en als zij niet afhaakt omdat het ego toevallig niet langer wordt gekieteld en gestreeld…

Het ego denkt in termen van rechten … ik WIL gestreeld worden … en de ander MOET mij dat geven… en als de ander mij dat niet geeft, heb ik het volste recht om boos te worden dan wel weg te gaan…

Het hart denkt in termen van plichten … ik hou van van jou, en DUS geef ik jou altijd mijn liefde, wat er ook gebeurt… wij blijven samen in liefde verbonden… in goede én in slechte tijden …

Als een geliefde of ex-geliefde kil, koud en afstandelijk reageert in tijden van stress, op een manier die zo anders is dan hoe die persoon eerder in goede tijden in de relatie stond, dan weet je direct dat het ego (over)actief aanwezig is, soms zelfs op een narcistische, stalkende e/o (verbaal) agressieve wijze…

Dan is de kans ook aanwezig dat er nimmer sprake was van echte liefde, maar van een egobehoefte die zich had vermomd als een liefdevol hart… Een egobehoefte die in de goede tijden gulzig genoot, maar die in de slechte tijden ging vechten, vluchten, ontkennen, bagatelliseren en manipuleren omdat de behoeftes niet langer werden bevredigd.

Veel liefde is in feite gemaskeerde egobehoefte … vandaar dat ook uiteindelijk de helft van alle relaties vroeger of later sneuvelt …

Maar ook in de jaren na de liefdesbreuk kan je nog toetsen in welke mate het ego en het hart actief zijn … als er met modder wordt gegooid… wordt geoordeeld … met de vinger wordt gewezen .. en er enkel wordt gesproken van daders en slachtoffers, van mislukking, schaamte, zonde, boete en schuld, ook dan beheerst het ego het strijdtoneel, en kan je je ook dan afvragen in hoeverre er ooit sprake is geweest van echte liefde …

In een liefdesrelatie weerspiegelt de ander ons verlangen naar eenheid en heelheid, en vanuit ons gekwetste ego kennen wij aan de ander én aan onze relatie een grote rol toe met betrekking tot onze eigen heling… ons ego wil permanent door de ander en door de relatie gestreeld worden, opdat wij ons heel wanen.

Maar we zijn niet heel… we hebben angsten, pijnen, onzekerheden en verdriet… het is echter niet liefdevol om die innerlijke roerselen bij de ander, en in de relatie, te dumpen.

De ander en de relatie misbruiken voor ons verlangen naar heelheid is ook niet liefdevol naar onszelf. We kiezen dan namelijk voor de makkelijke weg en ontzeggen onszelf de ultieme kans op onze eigen geestelijke groei.

Het ego zegt dat pijn niet fijn is, en wil pijn voorkomen, als het kan door de verantwoordelijkheid voor die pijn bij een ander neer te leggen… Daardoor wordt het ego nimmer heel en blijft het ronddraaien in de vicieuze cirkels van pijn, gehechtheid, onvrijheid, dualiteit en andere vormen van innerlijk lijden.

Het hart zegt daarentegen dat pijn bij het leven hoort, en dat zij de pijn wil toelaten en onderzoeken, om er de lessen van te leren die het hart te leren heeft, zodat het hart in de liefde kan groeien. Het hart gaat niets uit de weg, en maakt zichzelf verantwoordelijk voor de eigen pijn.

Een liefdesrelatie is de enige manier om op het diepste niveau aan onze eigen heelheid te werken … om te groeien in liefde … door alles te ervaren en te doorvoelen … door niets en niemand de schuld te geven, en zeker onszelf niet … en door onze (ex-)geliefde ook niet langer als boksbal te gebruiken bij het verwerken van onze eigen boosheid, pijn en frustratie …

Het hart zegt heel duidelijk: … ik hou altijd van jou, in welke situatie dan ook, en dus zal ik jou nimmer kwetsen en pijn doen… we staan samen in onze relatie …. ik zie jou … jij ziet mij … we zijn samen in de liefde, wat er ook gebeurt … alles mag er zijn … niets is stom … niets en niemand wordt veroordeeld of afgewezen … er zijn geen schuldigen, geen daders en geen slachtoffers, er is enkel liefde … actieve empathische zachte communicerende liefde … ook als het even niet stroomt tussen ons …

Niet door jezelf weg te cijferen … niet door jezelf te verloochenen … en niet door ontrouw te zijn aan jezelf … dat niet … je houdt van jezelf én je houdt van de ander … de ene keer kies je voor jezelf, en de ander keer kies jij voor jouw geliefde en voor de relatie… je uit jouw wensen, en je bewaakt jouw grenzen.

Dat zegt het hart … al het andere is geen liefde …

Wie in liefde leeft, vanuit een geopend hart, ontstijgt steeds meer de omstandigheden van zijn leven, en dus ook steeds meer de omstandigheden van de relatie… hij is liefde, hij geeft liefde, hij communiceeert empathisch, reflecteert zijn eigen houding en gedrag, kiest meer en meer voor de verbindende vrede, en steeds minder voor de liefdeloze strijd… wat de ander ook zegt, en wat de ander ook doet…

Liefde kiest in tijden van stress voor liefde .. en niet voor angst … dat is ware liefde … al het andere is ego…

Na 10.000 jaar dominantie van het ego, staat de mens nu pas aan de start van zijn eigen hartsbewustzijn… stap voor stap zien we in dat het ego ons enkel van valse liefde voorziet, en dat het hart ons als enige de ware liefde schenkt…

We zijn echter nog zo onbekend met de werking en de intelligentie van het hart, dat we momenteel in groep 1 en 2 van de basisschool der liefde zitten …

We spelen als kleuters in de zandbak … we vallen, bezeren ons, krijgen zand in de mond … en kunnen op weg naar volwassenheid in de liefde nog veel leren … heel veel … juist in tijden van stress…

Geschreven door Aart van Wijk